Interview Andreescu: ‘Ik vraag het gras om mij te helpen winnen’

Bianca Andreescu was een paar jaar geleden de sensatie van het vrouwentennis. De US Opentitel staat op haar palmares. Vandaag op haar 24ste verjaardag kan ze (pas) de vierde toernooizege uit haar carrière boeken. Blessureleed zat haar een tijdlang dwars, maar ze is nu helemaal terug.

Als iemand een maand geleden had verteld dat je in je tweede toernooi na je rentree de finale zou halen, hoe had je dan gereageerd?
‘Doe niet zo gek, man! Dat had ik gezegd, haha. Natuurlijk weet ik hoe hoog mijn niveau kán zijn, maar je kunt er niet vanuit gaan dat het altijd komt. Dus ik had er meteen voor getekend.’

Je speelde deze week een daverende kwartfinale tegen een andere Grand Slamkampioene, Naomi Osaka. Je moet er trots op zijn dat je het niveau hebt vastgehouden…
‘Zeker weten. Die wedstrijd voelde als een finale. Je wilt ook even stil kunnen staan en die partij waarderen. Maar ik moest door, terwijl de adrenaline nog door mijn lijf gierde. Ik kon nauwelijks slapen die nacht en heb een dag moeten bijkomen.’

Twee jaar geleden stond je voor het laatst in een finale. Ook toen was dat op gras. Is het toeval dat je weer op deze ondergrond piekt?
‘Ik denk dat er wel een verklaring voor is. Vorig jaar deed ik het ook uitstekend op Wimbledon, al verloor ik van Ons Jabeur, die later de finale haalde. Mijn spel begint steeds beter te klikken met deze baansoort. Ik hou met heel mijn hart van hardcourt, maar gras begint toch akelig in de buurt te komen als favoriete ondergrond.’

De gemiddelde tennisser heeft nooit op een grasbaan gespeeld. Kan je uitleggen wat de sleutel tot goed grastennis is voor jou?
‘De service, return en eerste klappen zijn super belangrijk. Wie vroeg het initiatief pakt in een punt heeft de beste papieren. Zwoegen als op gravel heeft niet zo’n zin.’

Weinig spelers kunnen zo gevarieerd spelen als jij, waarbij jouw messcherpe forehand slice uniek te noemen is. Wat is de kunst van die slag?
‘Ik oefen er niets eens op! Het komt van nature en dat is heerlijk. Toch gebruik ik het bewust en honderd procent tactisch. Vooral op gras komt het me geweldig van pas. Ik was er een paar jaar mee gestopt, maar nu heb ik het weer in mijn arsenaal opgenomen en ik laat het nooit meer los. De kunst is om er volledig voor te gaan. Inhouden is funest. Je moet fel met een losse arm onder de bal door scheppen.’

Aan het begin van de week gaf je aan dat je voortdurend in conversatie bent met het gras. Waar zal het gesprek over gaan voordat je de baan op stapt voor de finale?
‘Ik zal het gras vragen om me te helpen winnen en me slechte stuiten te besparen, haha. Meestal komen dit soort zaken uit als ik het hardop uitspreek. Ik richt me louter op positieve dingen en aan het einde van de dag is het maar een tenniswedstrijd. Ik probeer mezelf er steeds aan te herinneren dat het niet het einde van de wereld is als je verliest. Maar toch voor de zekerheid nog een keer hardop: “Gras, ik hou van je!”‘